خانواده‌ای‌ اهل افغانستان که پناه آورده‌اند  به تن من در وطنم تبعیدی با حمله‌ی اوباشانی اجیرشده  آواره‌ می‌شوند کنج خیابانی که مرا  دور می‌کند از خودم از تو... قدم می‌زنم شب را  خیابان انقلاب تا خود صبح  می‌چرخد دور میدان آزادی سرم می‌گریزم از واژه‌هایی ناشناس که  چاقوکشان کمین کرده‌اند پس پشت ذهنم تا به تو برسم که قرار است آفتاب لای گیسوانت طلوع کند و من برای نخستین‌بار  بی‌هراس از هجوم واژه‌هایی که  به سلاخی می‌برند ذهنم را ببوسمت!