بنیاد ژاله اصفهانی: نقد و بررسی «عقرب‌کشیِ» شهریار مندنی‌پور

بنیاد ژاله اصفهانی در نظر دارد رمان «عقرب‌کشی» نوشته شهریار مندنی‌‌پور را در جلسه‌ای که به طور ویدیو کنفرانس در «زوم» برگزار می‌شود نقد و بررسی کند.

عقرب‌کِشی، رمان تازه‌ای از شهریار مندنی‌پور است که پیش از این در سال ۲۰۱۱ به ترجمه سارا خلیلی به انگلیسی منتشر شده بود و به تازگی نشر مهری، فارسی آن را در اختیار خوانندگان قرار داده است. رمانی درباره جنگ و انقلاب و رمانی درباره معلولیت جسمانی و ترومای کهنه‌سربازی از جنگ برگشته که حالا بخشی از حافظه‌اش را از دست داده. یک عاشقانه ایرانی یا یک داستان عاشقانه در بستر خانواده ایرانی.

بر اساس برخی روایات، «رقیب» که بر شانه راست فرد قرار دارد نویسنده کارهای نیک و «عتید» که بر شانه چپ قرار دارد نویسنده گناهان او هستند. این دو فرشته در هنگام مرگ بر انسان ظاهر می‌شوند و در قیامت بر اعمال او گواهی می‌دهند. این دو فرشته داستان امیر یمینی، افسر وظیفه دیده‌بان که در جنگ یک دست خود را از دست داده، در یک خانواده مذهبی بالیده اما لامذهب است را بر شانه‌های او می‌نویسند. امیر در پی زنی است که پیشانی او مانند ماه تابان است. این جست‌وجو سمت و سوی داستان را معین می‌کند.

بنیاد فرهنگی ژاله اصفهانی جمعه ۲۱ خرداد (۱۱ ژوئن) جلسه‌ای را به معرفی این کتاب اختصاص داده است. شهریار مندنی‌‌پور و حسین نوش‌آذر در این جلسه حضور دارند. ورود به جلسه از طریق نرم‌افزار زوم و تحت شماره ۸۲۹۲۸۶۸۱۲۸۶ بدون نیاز به حرف رمز میسر است.

این برنامه به طور زنده از شبکه فیسبوک هم پخش می‌شود.

بنیاد ٰژاله اصفهانی در لندن یک انجمن مردم‌نهاد است که با هدف کلی «آموزش و ترویج فرهنگ، به شمول شعر، موسیقی، هنر، تاریخ و میراث فرهنگی، فارسی‌زبانان در سراسر جهان» در سال ۲۰۰۷ با فراخوان شماری از نویسندگان و شاعران و روزنامه‌نگاران و فعالان فرهنگی نام‌آشنا بنیان گذاشته شده است. برنامه قبلی بنیاد به سخنرانی دکتر روح‌انگیز کراچی، استاد دانشگاه تهران با موضوع شعر زنان در ایران اختصاص داشت.

مندنی‌پور متولد  ۱۳۳۵ در شیراز برای رمان هزار و یک روز (۱۳۸۲) برنده جایزه مهرگان شد. جایزه بیست سال داستان‌نویسی را هم از آن خود کرده و سردبیری ماهنامه عصر پنجشنبه را به عهده داشته و سالیانی است که در تبعید در آمریکا زندگی می‌‌‌کند.

بانگ

«بانگ» یک رسانه ادبی و کاملاً خودبنیاد است که در خارج از ایران و به دور از سانسور و خودسانسوری بر مبنای تجربه‌ها و امکانات مشترک شخصی شکل گرفته است.

شبکه های اجتماعی