جسد میگل آنخل آستوریاس نویسنده تبعیدی برنده نوبل ادبی پس از ۵۰ سال به گواتمالا بازمیگردد.
به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) میگل آنخل آستوریاس در ۹ ژوئن ۱۹۷۴ در پاریس درگذشت در حالی که از سال ۱۹۵۴ با سلب تابعیتش مجبور به جلای وطن و مهاجرت به فرانسه شد. این نویسنده گواتمالایی با نگارش سهگانه «جمهوری موز» («آقای رئیسجمهور»، «چشمان بازمانده در گور» و «باد سهمگین») نقش مهمی در شکوفایی ادبیات آمریکای لاتین و شناسایی فرهنگ بومی این مرز و بوم به مردم جهان داشت.
میگل آنخل آستوریاس آمادو در مراسمی که برای پنجاهمین سالمرگ پدرش در گواتمالا برگزار شد، گفت:
«دو دولت اخیر گواتمالا پیشنهاد بازگرداندن بقایای جسد پدرم را به زادگاهش مطرح کردند. شدیدا مخالفت کردم زیرا این دولتها بخشی از “معاهده فاسدان” هستند که پدرم با آنها موافقت نکرده بود».
آستوریاس آمادو در این مراسم بزرگداشت وعده داد تا بقایای جسد پدرش به گواتمالا منتقل شود و برای همیشه در کشور «مردان ذرت» آرام بگیرد.
«معاهدهی فاسدان» اشاره به دولتهای «جیمی مورالس» و «آلخاندرو گایماتی» دارد که از سال ۲۰۱۶ تا سا ۲۰۲۴ بر راس قدرت بودند. کابینه آنها متشکل از سیاستمدارن، صاحبان کسبوکار، وکلا و صاحبمنصبان پیشین بود که با هم در یک چیز مشترک بودن و آن همکاری در فساد بود.
میگل آنخل آستوریاس در سال ۱۹۶۷ برنده جایزهی نوبل شد. پیش از او گابریلا میسترال در سال ۱۹۴۵ توانست به دریافت این جایزه نائل شود. پس از او پابلو نرودا سومین فردی بود که جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد.
گابریل گارسیا مارکز و ماریو بارگاس یوسا نیز به ترتیب در سالهای ۱۹۸۲ و ۲۰۱۰ این جایزهی ادبی مهم را دریافت کردند.
از آستوریاس رمانهای «روزگار سخت»، «مسند عقاب»، «ادبیات آتش است» و «بادها» توسط مهدی سرایی به فارسی ترجمه شده است.
در ۴۶ سال حاکمیت جمهوری اسلامی نویسندگان و شاعران ایرانی بسیاری در خاک غربت آرمیدهاند. غلامحسین ساعدی، اسماعیل خویی، رضا براهنی و عباس معروفی از شناخته شدهترین آنها هستند.
